Rozdział Pierwszy

I.

Piętnasty lipca był dniem upalnym, chyba najgorętszym dniem lata. Pewna szatynka ubrana w zwykły szary t-shirt i czerwone spodenki, zmęczona i przepocona ledwo nadążała za swoim przewodnikiem. Była to Hermiona Granger, uczennica Hogwartu, która szła nieświadoma dokąd zmierza. Prowadził ją Pan Weasley, ojciec jej najlepszych przyjaciół. Kiedy przyjechał ją odebrać, wydawało jej się, że spędzi te wakacje w Norze, ale jednak okazało się inaczej. Wylądowali w Londynie.

- Panie Weasley. Mógłby mi Pan w końcu wytłumaczyć co tu robimy?

- Nie teraz, Hermiono. Nie tutaj.- dziewczyna zauważyła, że szczególnie zaakcentował ostatnie dwa słowa.

Zagryzła wargi. Musiało mieć to związek z Sami- Wiecie- Kim. Ron pisząc do niej wcześniej, ostrzegł ją o „pewnych zmianach“, ale nie powiedział jak wielkie będą. Nagle zatrzymali się przed jedną z kamienic.

Pan Weasley zasapał głęboko.

- Cóż, to tutaj.

- Grimmauld place.- odczytała na głos.

- Przepraszam cię, Hermiono, że zachowywałem się tak dziwnie. Ale zaraz dowiesz się dlaczego.- powiedział Pan Weasley przepuszczając ją w drzwiach.

Kiedy weszła do środka, od razu poczuła zapach kurzu i starych mebli. Wokoło było ciemno, co nadawało temu miejscu mroczny charakter.

- To kwatera główna Zakonu Feniksa.- usłyszała znajomy głos, i odwróciła głowę w stronę, skąd dobiegał.

- Syriusz!- rozpromieniła się. - Jak dobrze cię widzieć.

- Ciebie również. Ale wiem kto jeszcze bardziej się ucieszy się na twój widok.- wyszczerzył zęby.- Dzieciaki, chodźcie!

 Nagle rozległ się tupot stóp. I ujrzała ich wszystkich. Najpierw wpadła w niedźwiedzie uściski Rona i Ginny, swoich najlepszych przyjaciół. Wiedziała, że Harry'ego na pewno jeszcze tu niema, bo siedzi jeszcze sam na Privet Drive 4. Ale cóż, niedługo znów będą w komplecie.

- Mam nadzieję, że mnie też tak przytulisz?- roześmiał się George.

- Ha ha ha. Oczywiście. - powiedziała wtulając się w rudzielca, który omal jej nie rozgniótł.

Kiedy ją wypuścił serce zabiło jej szybciej. Następny był Fred. Wyglądał tak samo jak zwykle: kolorowa koszulka, rozwichrzone rude włosy i ten tajemniczy błysk w oku.

- Witaj, Hermiono.- rzekł cicho, tak, że chyba tylko ona to usłyszała.

Przytulił ją tak jak inni, ale jednak, jakby delikatniej i nieporadniej. Nagle usłyszała za sobą perlisty śmiech.

- Dobra, dobra. Dajcie jej już odetchnąć.- powiedziała nieco starsza od nich dziewczyna o jaskraworóżowych włosach.- Cześć, jestem Tonks.

- Hermiona.- szatynka wyciągnęła dłoń, którą tamta energicznie potrząsnęła.

- Założę się, że nic ci nie wyjaśnili, prawda?

- Tak.

- To zapraszam na salony.- Tonks uśmiechnęła się szeroko.

***

  Po paru dniach od przyjazdu szatynka przyzwyczaiła się do życia na Grimmauld Place. Tak jak inni musiała wziąć się za doprowadzenie domu do porządku. Nigdy jeszcze nie widziała aż tak zaniedbanego miejsca. Pewnego poranka, jak zwykle Pani Weasley wezwała ich do kuchni by rozdać zajęcia na kolejny dzień.

- Dziś zajmiecie się górnymi piętrami. Ron i George, trzecie piętro. Hermiona i Fred, poddasze. Ginny, ty pomożesz mi w kuchni.

- Mamo...Nie.- zajęczała czternastolatka.- Czemu nie mogę sprzątać z Hermioną?

- Dlatego, że potrzebuję cię w kuchni.- zaakcentowała Pani Weasley.

Rudowłosa wydała z siebie głuche stęknięcie.

- Dobrze, mamo.

- To do roboty! Rozejść się.

Hermiona jednak błądziła myślami gdzieś indziej. Od niedawna Fred bardzo ją rozpraszał. Jak mogła teraz sprzątać akurat z NIM?

- Ej, obudź się. Idziemy.- usłyszała jego rozbawiony głos, po czym dodał do drugiego bliźniaka.- Zapowiada mi się ciężka praca. Patrz jak się obija.

- Co ty o MNIE mówisz FREDZIE WEASLEY?- udawała oburzenie szatynka.

- Mówię, że się ociągasz.

- Powtórz to.

- OCIĄGASZ SIĘ.

- Ooo. Dostaniesz wycisk, stary. Patrz jak się wściekła.- roześmiał się George i pobiegł za młodszym bratem.

Zdążyli jeszcze usłyszeć jak krzyczy „ Ron!!! Masz już te szczotki !?“. Hermiona uśmiechnęła się pod nosem i ruszyła w stronę schowka na sprzęt do sprzątania.

- Chodź.

Wszystkie potrzebne rzeczy wcisnęła do rąk Freda i sama ruszyła przodem na poddasze. Czuła jego spojrzenie na swoich plecach. Panowała niezręczna cisza. Odetchnęła stając przed drzwiami prowadzącymi na strych. Kiedy pchnęła je im oczom ukazało się najbardziej zakurzone miejsce świata. Ale jednak kiedy szli, mijali szafki, stare skrzynie i wieszaki na ubrania, tak, że wydawało się, że znaleźli się w jakiejś skarbnicy przeszłości. Kiedy Hermiona stanęła przed jedną z półek i przyjrzała się stojącym tam fotografiom. Na jednej z nich ujrzała znajomą postać.

- Fred?! - zawołała.- Możesz tu przyjść na chwilę?

- Idę, idę. Dopiero co przytargałem ten cały sprzęt.- kiedy pojawił się obok niej zadrżała.- O co chodzi?

- Spójrz tutaj.- wskazała na zdjęcie. - Czy to nie jest mały Syriusz?

- Możliwe. Przecież to jego dom.

- Naprawdę?- zdziwiła się szatynka.- Nie wiedziałam.

- Tak ale wątpię by był tu szczęśliwy. Chodź, powinniśmy zacząć już sprzątać.

Dziewczyna kiwnęła głową i więcej nie pytała o fotografię znalezioną na półce. W trakcie pracy rozmawiali jak najęci, o wszystkim. Zarumieniona Hermiona, widząc jak Fred zmęczony pada na starą kanapę, wymyśliła wredny plan.

- Nie masz już siły?

- Jestem wykończony, dziwisz się?

- Może chciałbyś się czegoś na orzeźwienie?- spytała słodko.

- O, tak. Masz wodę?

- Naprawdę?! To masz.- roześmiała się wyciskając mokrą gąbkę na głowę rudzielca.

Chłopak zaskoczony krzyknął i zerwał się na równe nogi.

- Nie wierzę! Wykiwałaś mnie.

Hermiona uśmiechnęła się niewinnie.

- Obijasz się. Potrzebowałeś czegoś na orzeźwienie, czyż nie?

Fred patrzył na nią osłupiały, ale zamiast coś zrobić zwrócił uwagę na to jakie ma piękne, pełne usta. Potem przebudził się nagle zdziwiony swoim zachowaniem, zaczął gonić szatynkę po całym piętrze.

- Granger, zapłacisz mi za to!

A ona mimo to wciąż śmiała się i chowała się po kątach.

- Nie złapiesz mnie! Nie złapiesz!

- Ach tak?- wysapał chłopak, kiedy stracił ją z oczu.

Chwilę później zauważył ją schowaną za wieszakami. Podszedł do niej od tyłu jak najciszej tak by go nie usłyszała i ujął ją lekko za dłoń, szepcząc przy tym:

- Złapałem.

Ona odwróciła się gwałtownie i ujrzała jego piękne brązowe oczy. Odległość między nimi była minimalna, tak, że mogła policzyć ile piegów ma na nosie.

- Tak, złapałeś.- wyszeptała równie cicho.

Atmosfera na poddaszu zagęściła się, a czas jakby zatrzymał się w miejscu. Stali tak, wpatrzeni w siebie, oszołomieni tym co właśnie się stało, kiedy ktoś wbiegł na strych.

- Pora na obiad.- krzyknęła Ginny.- Yyy. Co wy robicie?

- Panna Granger stwierdziła, że przyda mi się zimny prysznic więc za karę, pogoniłem ją po całym piętrze.- uśmiechnął się Fred, lecz mówiąc to wciąż nie oderwał wzroku od Hermiony.

Rudowłosa zachichotała.

- Pewnie zasłużyłeś, leniu.

- Nie prawda.- udał obrażonego.

Obydwie ponownie wybuchły śmiechem i zbiegły na dół. Kiedy chłopak został już sam, ponownie opadł na kanapę i westchnął głośno.

***

Tego samego dnia, wieczorem w sypialni rudzielców, panował nadzwyczajny spokój. George rozkładał na szafce nocnej swoją kolekcję z Czekoladowych żab, a Fred wciąż oszołomiony leżał na łóżku patrząc w przestrzeń.

- Brachu, co ci jest? Od obiadu jesteś jakiś milczący?- spytał zmartwiony George.

- Myślisz...myślisz, że Hermiona jest ładna?

- Co proszę?- wykrztusił z siebie zdziwiony George.- Jest, tak. Ale przecież TO Hermiona!

- Wiem. Ale ostatnio jak z nią przebywam, nie mogę oderwać od niej wzroku. Nie rozumiem, zawsze była dla mnie jak siostra. A teraz...

- Stary, a co z Bell?

- Co z nią?

- Przecież przed wakacjami byliście na kilku randkach.

- Nooo tak. Zresztą i tak Ona i Ron...

- Są przyjaciółmi! Fred, nie chodzi mi o to, że nie masz szans, czy coś, bo wiem, że zawsze dobrze się dogadywaliście, a teraz jeśli coś zaiskrzyło..Ale co powiesz Kate?

- Nic.- westchnął po chwili.- I tak nie powinienem w ogóle o tym myśleć. Z Hermioną jesteśmy tylko dobrymi przyjaciółmi, tylko tyle. I nie zranię Katie.

- Ale zranisz siebie.- burknął George.- Co lepsze?

_________________________________________________________________________

Dobra, jest to mój pierwszy wpis na blogu i mam nadzieję, że się Wam spodoba. Będę starała się umieszczać następne rozdziały regularnie. Chcę żebyście w komentarzach, powiedzieli czy podoba Wam się czy nie, albo czy czegoś brakuje. Następną część postaram się wstawić w sobotę. Trzymajcie się Czarodzieje ^^.

P.S Chciałabym podziękować Paulinie, za ogromny wysiłek w tworzeniu mojego bloga.
       Zapraszam na jej stronkę:  diy-lina.blogspot.com