Rozdział Dziewiąty

IX.

 Hermiona siedziała na ławce, na dziedzińcu przeglądając swoje notatki. Było chłodno, wiatr wiał porywiście ale przynajmniej nie zbierało się na deszcz. Dziewczyna czekała na Toma, który zaraz miał skończyć zajęcia Opieki Nad Magicznymi Stworzeniami. Od kilku dni wciąż nie potrafili usiąść i dokończyć projektu na zielarstwo. Obiecali go profesor Sprout by dostać dodatkową ocenę. Kiedy zadzwonił dzwonek z Zakazanego Lasu wyłoniła się grupka uczniów. A gdy ujrzała kasztanową czuprynę, uśmiechnęła się mimowolnie i spuściła wzrok by znów przejrzeć kartki.

- Hej. Widzę, że dzisiaj nic ci nie przeszkodziło.- stwierdził Krukon z uśmiechem, po czym usiadł obok niej.

- Jak widać- mruknęła i dodała rzeczowo.- Masz swoje materiały?

- A tak- przypomniał sobie chłopak i sięgnął do swojego plecaka.

Wyjął z niego grubą teczkę i podał ją dziewczynie. Hermiona przyglądała się temu przez chwilę.

- Przecież ty już prawie wszystko zrobiłeś.- jęknęła zawiedziona.

Ten roześmiał się cicho i objął ją ramieniem.

- Przepraszam, to było silniejsze ode mnie. Tak naprawdę większość zrobiłem tamtego popołudnia, kiedy wystawiłaś mnie przez Irytka.

Szatynka zręcznie uwolniła się od uścisku przyjaciela. Z jego ręką na ramieniu czuła się niezręcznie.

- No wiesz co...Następnym razem ja ciebie tak wykiwam. I co ja mam zrobić z tym?- spytała unosząc swoje notatki w górę.

- Daj spokój. Coś z nich na pewno wykorzystamy.- uciszył ją Tom.

Nagle twarz Hermiony rozjaśniała, ujrzała dwójkę idących gryfonów. Para rudowłosych bliźniaków w szkarłatnych strojach do gry w quidditcha kierowała się w stronę boiska. Uśmiechnęła się jeszcze szerzej gdy oboje pomachali w jej kierunku. Odwzajemniła gest i cicho westchnęła przyglądając się oddalającym się przyjaciołom. Tom również milczał, ponuro wertując papiery. Niezbyt podobała mu się entuzjastyczna reakcja szatynki.

  ~

  Fred i George pojawili się na boisku, gdy reszta drużyny już trenowała. A ku nim jak torpeda kroczyła rozwścieczona Angelina.

- Gdzie wyście byli!? Trening trwa już pół godziny, a nie ma naszych pałkarzy!

- Przepraszamy, kapitanie.- wybąkali.

- Co macie na swoje usprawiedliwienie? Hmm, George?

Bliźniak z wysiłkiem spojrzał jej w twarz.

- Zapomnieliśmy.

- Zapomnieliście!?- krzyknęła zgorszona.

- Pracowaliśmy nad nowym projektem. I na dodatek musieliśmy dopracować bąbloduszki- tłumaczył spokojnie Fred.

Policzki Gryfonki przybrały barwę mocnej czerwieni.

- A trening!? Tylko słyszę o tych waszych wygłupach i projektach! O drużynie już zapomnieliście!? Dziś za karę zostaniecie dwie godziny dłużej niż reszta...

- Ale Angelino...- zaczął Fred.

- Żadnego Ale! Niedługo zaczyna się nowy sezon i pierwszy mecz rozgrywany jest ze Slytherinem. Musicie wziąć się w garść!- powiedziała dobitnie i odwróciła się napięcie by wrócić do reszty drużyny.

- Ale ja się już z kimś umówiłem.- dokończył cicho bliźniak i westchnął cicho.

George poklepał go pocieszająco po ramieniu.

- Bierzmy się do roboty stary.

~

  Hermiona siedziała w Pokoju Wspólnym nad lekcjami. Było już późno, ale miała do napisania długi esej na eliksiry. Zresztą nie tylko swój. Harry i Ron zasnęli pisząc swoje prace. Szatynka westchnęła cicho. I tak pewnie by im pomogła, nawet gdyby nie zapadli w sen. Odłożyła swoją pracę i sięgnęła po wypracowanie rudzielca. Wtedy też do dormitorium weszło dwoje bliźniaków. Byli cali mokrzy od potu i ubrudzeni błotem. Oddychali ciężko. Widząc Freda przypomniała sobie, że miała wytłumaczyć mu wcześniej Historię Magii. Ale obydwoje byli tak zajęci, że ich plany legły w gruzach, ona miała eseje, a on trening. Hermiona podniosła się z kanapy i po chwili spytała:

- Co się wam stało?

- Harry ci nie powiedział?- wydyszał zdziwiony George.

- A no tak. Angelina. Wpadła tu jak torpeda.

Fred skrzywił się słysząc imię kapitana.

- Co ty nie powiesz? O mało nas nie wywaliła z drużyny.

Gryfonka spojrzała na nich pocieszająco, a gdy zniknęli na schodach wróciła do pisania. Pół godziny później Fred wrócił na dół. Ubrany był w szare dresy i pomarańczową koszulkę. Jego włosy były wilgotne i skapywały z nich pojedyncze krople wody. Uśmiechnął się na widok pół-śpiącej szatynki piszącej ostatnie zdania wypracowania Harry'ego.

- Jeszcze nie śpisz?- spytał.

Uniosła wzrok i ziewnęła.

- Nie, ale już kończę, więc nie marzę już o niczym innym tylko o swoim łóżku.

Rudzielec usiadł koło niej i pochylił się nad rozłożonymi papierzyskami.

- I zrobiłaś to wszystko dzisiaj?- wykrzyknął zdziwiony.- Przecież to kupa roboty.

- Ciszej.- przypomniała mu patrząc na śpiących przyjaciół.

- A no tak.- wyszeptał.- Nie możemy budzić naszego nauczyciela, bo się zemści na nas na jutrzejszych zajęciach.- wyszeptał kiwając głową.

Dziewczyna parsknęła śmiechem. A Fred uśmiechnął się figlarnie, patrząc prosto w jej brązowe tęczówki.

- Idź już spać Hermiono. Za bardzo się dzisiaj napracowałaś.- nakazał jej z troską w głosie i delikatnie pogłaskał ją po policzku.

Gryfonka zawstydzona spuściła wzrok.

- Oj tam.- machnęła ręką.- Mogłabym zrobić jeszcze kilkadziesiąt takich esejów.

Bliźniak uśmiechnął się łagodnie.

- Nie wątpię. Ale nawet ty potrzebujesz snu.

Szatynka westchnęła.

- Dobrze, tato.- powiedziała i podniosła się z kanapy.

Tamten wytknął jej język, a ona jeszcze raz się roześmiała i pobiegła schodami na górę do dormitorium dziewcząt. Fred siedział tam jeszcze przez chwilę przyglądając się zabawnym płomieniom w kominku wsłuchany w szybkie bicie swojego serca.

~

  Następnego dnia po południu odbyło się kolejne spotkanie G.D. Harry uśmiechał się szeroko, ucząc swoich przyjaciół jak walczyć, powracała do niego jakaś nowa pozytywna energia. Każdemu z osobna tłumaczył jak powinni to robić i jakich błędów nie popełniać. Tego dnia oznajmił, że zaczną ćwiczyć zaklęcie ogłuszające.

- Ustawcie się w parach.- nakazał.

Tom odszukał wzrokiem Hermionę. Chciał, tak jak zawsze zresztą, ćwiczyć z nią. Nagle cały zesztywniał. Ujrzał, że przyjaciółka stoi koło jednego z rudych bliźniaków, a on tłumaczy jej coś rozweselony. Kiedy usłyszał jej śmiech, zacisnął pięści. Głupi Weasley.

Jednak z dalszych przemyśleń wyrwał go rozmarzony głos.

- Nie masz jeszcze pary?

Zaskoczony spojrzał na blondwłosą Krukonkę. Pomyluna czekała na jego odpowiedź.

- Nie.- odparł, a jego wzrok padł na jej dziwaczny naszyjnik.

- To świetnie.- stwierdziła i stanęła koło niego.

Znał ją od wielu lat. Często widział jak jego rówieśnicy się z niej nabijają. Jednak nigdy nie opowiedział się po żadnej ze stron. Luna Lovegood była może dziwna, ale nikt nie zasługiwał na aż tak złe traktowanie. Jeszcze raz spojrzał na naszyjnik dziewczyny, ona to zauważyła i uśmiechnęła się lekko.

- To talizman.- wyjaśniła.- Na nargle.

Nie miał pojęcia co to są nargle, ale kiwnął nieznacznie głową. Rzucił ukradkowe spojrzenie na Gryfonkę. Czy ona nie widziała, że ten chłopak się do niej zaleca? Nagle coś mu podszepnęło. A jak jej to nie przeszkadza? A może ona właśnie tego chce? Po zajęciach kiedy większość wyszła, została tylko grupka przyjaciół z Gryffindoru. Potter, Weasleyowie i Hermiona. I Tom. Chłopak udał, że szuka czegoś w plecaku, ale ukradkiem przyglądał się szatynce. Gryfonka pogrążona była w rozmowie z Ginny i George'm. Wtedy też Fred podszedł do niej od tyłu i objął ją w pasie. Po czym szepnął jej coś do ucha. Ona zaczęła tupać nogami ze złości i krzyczeć na niego:

- Weasley, ty potworny głupku! Wariacie, jak mogłeś!?
Tom zamarł na chwilę. Może zaraz go odrzuci i obrazi się na niego chociaż na chwilę? Żałował, że wtedy jak naprawdę się pokłócili namawiał ją do zgody z przyjacielem. Tak przyjacielem, akurat. Cała trójka śmiała się z zachowania Hermiony, a Fred cmoknął ją w policzek. Dziewczyna lekko się zarumieniła i uwolniła się z uścisku bliźniaka.

- Czuję się urażona.- powiedziała, lecz z tonu jej głosu dało by się wywnioskować co innego.

Bliźniacy i Ginny zataczali się ze śmiechu. Nagle koło nich stanął Harry i Ron.

- Dobra moi drodzy. Koniec tej sielanki.- stwierdził nauczyciel, po czym gdy zauważył obecność Krukona, dodał.- Chodź, Tom, bo znając życie Filch zaraz zacznie się tu kręcić.

Chłopak kiwnął głową i skierował się do wyjścia. Jeszcze raz spojrzał na Hermionę. Tym razem jednak ujrzał, że i ona spogląda ku niemu. W jej brązowych oczach dało się ujrzeć skruchę. Spowodowało to, że znów coś się w nim zagotowało. Nie potrzebował współczucia, zwłaszcza od niej. Tak bardzo ją lubił, miał nadzieję, że i ona czuje to samo. Lecz niestety, było inaczej. Tom nie był ślepy. Ale już wiedział co ma zrobić. Miał pomysł na zemstę. 

Helloł Czarodzieje ;*. Jak wam mija czas w Nowym Roku ^^? Mam nadzieję, że jeszcze wytrwaliście przy swoich postanowieniach, bo ja już podupadłam ;p. Dziękuję bardzo Wszystkim komentującym i Wam Wszystkim jeśli jeszcze czytacie moje wypociny. Dzisiejszy rozdział dedykuję Natalii- Nejtowi z facebookowego fanpage'a Kolejny Weasley? Mnożycie się jak Gnomy., Paulinie.S (Dauntlessowa bransoletka jest cuuudowna ;*) i dla Sandry014 oraz ~Rose. A teraz inna sprawa. Bardzo mi zależy na waszych komentarzach, każdy może komentować nawet anonimy. Ale coraz częściej się zdarza, że piszecie, że rozdział świetny i dajecie linka do siebie. Chcę się rozwijać dlatego zależy mi na waszych szczerych opiniach. Dlatego też stworzyłam podstronę gdzie możecie mnie powiadamiać o każdym nowym rozdziale, które z pewnością chętnie przeczytam. To by było na tyle...ale się rozpisałam. Biorę się za pisanie następnego i liczę na wasze komentarze ^^.

Koniec psot!
Nox!