Rozdział Jedenasty

XI.

Znów była w lesie. Wiatr rozwiewał jej włosy, a liście szeleściły pod stopami. Biegła, uciekała. Gonił ją jakiś śmierciożerca, którego śmiech roznosił się po okolicy. Poruszała się na oślep, ciągle wpadając w zarośla. Nagle potknęła się o wystający korzeń. Syknęła skręcając się z bólu. Próbowała wstać, ale zabrakło jej sił. Wiedziała, że śmierciożerca jest tuż tuż. Przerażona zacisnęła oczy. Stał nad nią. Po chwili nabrała odwagi i sięgnęła po różdżkę. Niestety, napastnik był szybszy. Uniósł ją w powietrze, ściskając zimnymi dłońmi jej szyję. Dziewczyna na próżno próbowała złapać oddech.

~

Sen. To tylko sen. Znów ten sam sen. Powtarzała jak mantrę wciąż się trzęsąc. Hermiona odetchnęła z ulgą. Od paru dni wciąż śnił jej się ten jeden koszmar. Zawsze taki sam. Szatynka uniosła się do pozycji siedzącej wciąż z zaciśniętymi powiekami. Kiedy jednak otworzyła oczy ujrzała ogień wciąż palący się w kominku oraz śpiącego koło niej rudzielca. Hermiona uśmiechnęła się delikatnie. Nie wiedziała, jakby przeżyła te potworne noce gdyby nie jego obecność. Już pierwszego razu, gdy obudziła się przerażona i zmęczona koszmarami zeszła do Pokoju Wspólnego, gdy on wciąż tam był. Dzięki niemu mogła zasnąć spokojnie. Przęciągnęła się lekko, a Fred poruszył się niespokojnie i zmrużył oczy. Chwilę potem, kiedy ujrzał ją wciąż bladą i drżącą, przyciągnął ją do siebie. A kiedy otoczyły ją jego silne ramiona, poczuła się bezpiecznie.

- Znów ten sam sen?- spytał troskliwie.

Szatynka wtuliła się mocniej w jego szyję.

- Tak.- wyszeptała z trudem.

- Chcesz o tym porozmawiać?

- Raczej nie.

- Raczej?- zapytał rozbawiony.

Jej kąciki ust lekko uniosły się do góry.

- Nie, nie chcę.

Rudzielec kiwnął głową, dodając ciszej:

- Śpij. Jesteś bezpieczna, nie opuszczę cię.

Hermiona uniosła swe brązowe oczy do góry natrafiając tym samym na spojrzenie bliźniaka.

- Wiem.- wyszeptała równie cicho.

~

Z rana pierwsze co ujrzała to promienie słoneczne wpadające do Pokoju Wspólnego i wirujące płatki śniegu za oknem. Zima powróciła do Hogwartu wraz z przyjściem grudnia. Hermiona uśmiechnęła się i pełna jakiejś nowej energii wyskoczyła spod koca. Pobiegła szybko do swojej sypialni na boso, zostawiając pogrążonego we śnie Freda. Kiedy wbiegła do swojego dormitorium rzuciła się na łóżko wciąż śpiącej Ginny.

- Gin.! Budź się leniu. Śnieg spadł, a ty śpisz?!

Rudowłosa usiadła ziewając i wciąż trąc zaspane oczy.

- Hermi, zabiję cię kiedyś...Jest przecież weekend! Daj mi się wyspać...- wyjęczała znów opadając na kołdrę.

Szatynka zachichotała.

- Dajcie spać...- wyjęczała Lavender leżąca na łóżku obok.

Tym razem i Hermiona i Ginny się roześmiały.

- No moje panie budzimy się, budzimy...chyba, że mam użyć Aquamenti...

- Dobra, dobra już wstaję...-jęczała Ginny.

Roześmiana Hermiona szybko zaczęła szukać czegoś w swoim kufrze. Raz po raz wyrzucała z niego różne rzeczy.

- Co ty wyprawiasz?- zdziwiła się Parvati wychodząca z łazienki.

Hermiona zignorowała pytanie.

- Czy łazienka jest już wolna?- spytała.

- Taaaak.- koleżanka patrzyła na nią zdziwiona.- Dobrze się czujesz?

- Jak najbardziej.- stwierdziła szatynka i sprężystym krokiem ruszyła w stronę toalety.

Rudowłosa również wstała i zaczęła ścielić łóżko. Lavender odezwała się po chwili:

- Ej, nie zauważyłyście czyją bluzę Hermiona miała na sobie jak weszła?

Parvati i Ginny spojrzały na nią pytająco.

- Och, Gin. Ja ją rozpoznałam, a ty nie? Należała do twojego brata.

- Rona?- rzuciła Parvati lekko zaciekawiona.

- Nie, Freda.- Blondynka wywróciła oczami.- Czyżby tak szybko otrząsnęła się po tym swoim Krukonie?

- A tam bzdury pleciesz.- zbagatelizowała rudowłosa.

Ale kiedy odwróciła się do niej plecami, na jej ustach malował się wesoły uśmiech.

~

Hermiona szła korytarzami w pełni zamyślona. Szła w kierunku biblioteki, gdzie miała ukryć się przed całym światem. Minęła Michaela Cornera z kumplami, machnęła mu tylko ręką. Mogłaby podejść do niego, spytać się czy miał jakiś kontakt z Tomem, ale nie. Wystarczająco bolała ją myśl, że go skrzywdziła i to, że nie spotka go już nigdy więcej w Hogwarcie. Czasami miała wrażenie, że tylko schował się w sali lustrzanej, bo jego ciągła nieobecność w bibliotece, na lekcjach czy w trakcie spotkań G.D była uciążliwa. Dlatego też, szybko przemknęła koło Krukonów. Zresztą spieszyła się do biblioteki, lepiej od razu wziąć się do pracy, niż później robić wszystko na ostatnią chwilę. Gdy tylko tam weszła, poczuła zapach starego pergaminu i wiedziała, że jest w odpowiednim miejscu. Nie siedziała długo nad książkami, gdy stanął nad nią rozweselony rudzielec. Jego uśmiech sprawił, że zrobiło jej się nagle cieplej, tak jakby jego pogodna natura przechodziła na każdego, kto się przy nim znalazł.

- A ty już się uczysz? Nie zdążyłem się nawet obudzić, a ciebie już nie było. Gdzie moja bluza?

Hermiona parsknęła rozbawiona.

- Wiesz, akurat nie mam jej przy sobie. Jest w moim dormitorium, a teraz nie rzucę wszystkiego by ci ją dać.

- Dlaczego nie?- bliźniak oparł się o stół, tak by jego twarz dzieliło tylko kilkanaście centymetrów od twarzy Hermiony.

Szatynka zarumieniła się i szybko spuściła wzrok udając, że czyta. Tak naprawdę jednak nie mogła się skupić przez rozszalałe bicie serca i jego rozpraszającą bliskość.

- Muszę się uczyć.- mruknęła.

Chłopak przyglądał jej się przez moment w milczeniu. Po chwili Hermiona zorientowała się, że przerzucił ją przez ramię i roześmiany szedł przez siebie.

- FRED, CO TY WYRABIASZ! POSTAW MNIE.- krzyczała waląc go pięściami po plecach.

On tylko chichotał nic nie robiąc sobie z jej obrony.

- Gdzie ty mnie niesiesz?!- spytała już trochę spokojniej, choć nadal zezłoszczona.

- Do dormitorium po bluzę, a później mam zamiar wyciągnąć cię na dwór.

- Na dwór?- wykrztusiła zaskoczona.

- Chyba nie chcesz się przyglądać temu wszystkiemu z okna, prawda? Zacznij żyć Hermiono, przecież życie nie składa się tylko z nauki.- parsknął Fred.

Szatynka westchnęła i oparła łokcie o barki bliźniaka, odpowiedziała tylko:

- Zwariuję przez ciebie, Fredzie Weasley.

Ale tak naprawdę uśmiech nie znikał z jej twarzy.

~

Tego samego popołudnia po błoniach spacerowały tylko dwie osoby. Choć śnieg nie przestawał padać im to nie przeszkadzało. Śnieg dawał im pokłady nieznanej wcześniej energii. Roześmiani biegali po polach, raz po raz rzucając się śniegiem.

- I jak podoba ci się?!- krzyknął Fred do uciekającej szatynki.- Nadal wolałabyś ślęczeć w bibliotece?

Hermiona uśmiechnęła się promiennie.

- Sama nie wiem. Ale nie powiem, bardzo fajnie. Sprowadzasz mnie na złą drogę Fredzie Weasley.

Rudzielec wyszczerzył zęby.

- Zawsze do usług.

Dziewczyna wywróciła oczami i rzuciła świeżo zrobioną kulkę w kolorową czapkę bliźniaka.

- Oooo, lepiej uciekaj.- stwierdził Fred szykując kolejną śnieżkę.

Gdy ją minęła, rzucił się wprost na nią przewracając siebie i ją w wielkę zaspę śnieżną. Hermiona zaczęła piszczeć, a on śmiać.

- FRED!

- No już nic się nie stało..- uspokoił ją chłopak zakładając jej czapkę na głowę.- Czasami trzeba się całemu zanurzyć w śniegu.

Gdy ich spojrzenia się zetknęły powietrze było jakby wypełnione elektrycznością. Ich twarze dzieliło tylko kilkanaście centymetrów, taka mała odległość, ale czuła, że chciałaby by była jeszcze mniejsza.Chwilę później otrząsnęła się i wyszeptała:

- Nie wątpię...

Nagle ni stąd ni zowąd Fred upadł na ziemię, wprost w ogromną zaspę. Szatynka rzuciła się by pomóc mu wstać, wciąż cały czas chichocząc, gdyż domyślała się kto to zrobił.

- Co to...- zaczął, ale nie dokończył gdyż ujrzał przed sobą rozbawionego Harrego.

- Podobało się Fred?- zapytał.

- Baardzo. Ale to nie fair. Też chce mieć na wyposażeniu takie rzeczy jak peleryna-niewidka.- mruknął.

Hermiona i Harry ponownie wybuchli śmiechem, gdy się uspokoili dziewczyna spytała:

- Co tu robisz, Harry? Wątpię, żebyś tylko planował zamach na Freda.

Gryfon uśmiechnął się.

- Chciałem się przejść. W Zakazanym Lesie są testrale. Lubię je obserwować.

Szatynka uśmiechnęła się do niego delikatnie. Nadal nie wiedziała, czy wierzyć mu, że hogwarckie powozy ciągną niewidzialne stworzenia. Ale w magicznym świecie było wiele nieodkrytych zwierząt, więc może i to była prawda.

- W każdym razie idę dalej. Następnym razem uważaj Fred!- powiedział na odchodnym.

Bliźniak parsknął.

- Następnym razem to ty będziesz leżał w śniegu.- stwierdził, po czym zwrócił się do Hermiony.- Masz ochotę na gorącą czekoladę?

Gryfonka spojrzała na niego zdziwiona.

- Czekoladę? Znowu chcesz się włamać do kuchni?- zgadła rozbawiona.

- Jak ty dobrze mnie znasz. To co, kierunek kuchnia?- spytał biorąc ją pod ramię.

- Kierunek kuchnia.- potwierdziła.

I razem, krok w krok, ruszyli w stronę zamku.

Hej Czarodzieje ^^. Na wstępie przepraszam, że tak dawno nic nie napisałam, ale natłok nauki nie pozwala mi za bardzo wziąść się za pisanie. Następny rozdział jest już po części napisany, więc być może pojawi się w przyszłym tygodniu. Dzisiejsza dedykacja dla Moonstone, Clar i Wrednej Zołzy. Chciałabym również zaprosić wszystkich fanów Sevmione, na bloga mojej koleżanki, Natalii Snape.

http://hg-ss-inna-historia.blogspot.com/

 Spodobał mi się bardzo, mimo, że nie przepadam za tym paringiem. Poprowadzony jest ciekawie i z odrobiną dowcipu. A oprócz tego czekam na Wasze opinie dotyczące najnowszego rozdziału ^^. 

Nox!